HISTORIA WIGIER SUWAŁKI

Lata '40 i '50

W 1946 roku przy 57. Pułku Piechoty powstał klub "WKS Suwałki" (Wojskowy Klub Sportowy Suwałki). Drużyna ta, zajęła trzecie miejsce w finale rozgrywek białostockiej A Klasy. Rok później, zespół przyjął nazwę "WKS Wigry Suwałki" – tą datę przyjmuje się za oficjalne utworzenie klubu. Drużyna pod nowym szyldem wywalczyła drugie miejsce w A Klasie, rok później – czwarte, w 1949 – piąte, w 1950 – trzecie. W roku 1951 Wigry zajęły siódme-ósme miejsce w lidze, dokładne skorygowanie wyniku nie jest możliwe z powodu iż w latach 1951-1952 system rozgrywek zmieniono na grupowy. W roku 1952 drużyna uzyskała słabe, 20-22 miejsce na 24 możliwe. Po tym, nieco kompromitującym rezultacie "WKS Wigry" zostały rozwiązane.
Miejsce po zlikwidowanym klubie próbowały zastąpić inne suwalskie drużyny: "Spójnia", "Zryw", "Związkowiec" i "Budowlani". Spójnia odnosiła podobne sukcesy co jej poprzednik "WKS Wigry" – w sezonie 1953 zajęła czwarte miejsce w A Klasie, w 1954 – drugie. W roku 1955 "Spójnia" przeszła fuzję z "Budowlanymi" i w drugiej rundzie sezonu (jesiennej, gdyż w tamtych czasach grano systemem wiosna – jesień) występowała pod nazwą "Sparta". Drużyna ta, jako pierwszy suwalski klub, wywalczyła awans do III ligi.
Przed pierwszym sezonem w III lidze w 1956 r., działacze postanowili że koniecznie potrzebne są wzmocnienia i uznali że najlepszym wyjściem z tej sytuacji będzie kolejna fuzja suwalskich klubów. I tak na przełomie roku 1955 i 1956 z połączenia wszystkich miastowych zespołów powstał jeden "Suwalski Klub Sportowy Wigry" ("SKS Wigry"). Ustalono też, iż nowo powstały klub będzie kontynuatorem tradycji "WKS Wigry", "Spójni", "Budowlanych", "Związkowca", "Zrywu" i innych pomniejszych klubów rozwiązanych po powstaniu "SKS Wigry".
Debiut Wigier w III lidze nadszedł 8 kwietnia 1956 r. w Warszawie. Przeciwnikiem suwalczan okazała się Stal Okęcie. Biało-Niebiescy wygrali to spotkanie 2:0, a pierwszą bramkę dla Wigier w III lidze zdobył Józef Jacynowicz. Jak się później okazało było to pierwsze i jedyne zwycięstwo suwalskiego zespołu w tym roku. "SKS Wigry" na koniec sezonu ostatecznie zajęły dwunaste miejsce. Bilans drużyny to jedno zwycięstwo, trzy remisy i osiemnaście porażek oraz 83 stracone gole.
W roku 1957 Wigry zajęły trzecie miejsce w klasie okręgowej, w 1958 – czwarte, w 1959 – trzecie, ale zostały karnie zdegradowane do A Klasy, za brak drużyny juniorów.
Wigry w początkowej fazie swojego istnienia były klubem ubogim. Klub prowadził tylko jedną sekcję – piłkę nożną. Większość piłkarzy była amatorami, a transportem na mecze wyjazdowe – ciężarówka towarowa.

Lata '60

Wigry po rozegraniu jednej rundy w A Klasie w 1960 r., powróciły do "okręgówki". Było to spowodowane tym, iż w połowie roku 1960 r. zmieniono w Polsce system rozgrywek z wiosna-jesień na obowiązujący do dziś jesień-wiosna. Do końca dekady suwalczanie nie zdołali awansować do wyższej klasy rozgrywkowej. Miejsca w lidze, które Wigry zajmowały w kolejnych sezonach to: trzecie, piąte, dziewiąte, trzecie, ósme, czwarte, trzecie, czwarte, trzecie i w sezonie 1969-1970 drugie.
Lata sześćdziesiąte XX w. to dla Wigier, także okres pojawienia się w klubie pierwszego talentu. Niepodważalnie największym był Zbigniew Kwaśniewski – jeden z symboli Wigier. Wychowanek Suwalskiego klubu słynął głównie z nienagannej techniki. Kwaśniewski po czterech sezonach spędzonych w Wigrach, przeniósł się do Włókniarza Białystok, Gwardii Warszawa, a następnie Odry Opole, gdzie był podopiecznym Antoniego Piechniczka. Selekcjoner wypowiadał się o nim w samych superlatywach, mówiąc że gdyby urodził się w większym mieście niż Suwałki – Kwaśniewski zrobiłby bardziej owocną karierę. Piłkarz również występował w reprezentacji Polski.
W roku 1965, swój epizod w barwach Wigier zaliczył Henryk Apostel. Znany piłkarz, który zdobył m.in. mistrzostwo polski z Polonią Bytom w 1962 i Puchar Polski z Legią Warszawa w 1964, zagrał w barwach Wigier kilka meczów.
W 1969 r. i 1970 r. Wigry wygrały Puchar Polski na szczeblu okręgowym.

Lata '70

Skład Wigier przeciwko Legii Warszawa – 30 września 1979 r.: Leonowicz, Syryca, Sosnowski, Rykaczewski, Szczęsny, Liminowicz, Bolądź, Śliwinski, Ołowniuk, Chrzanowski, Serafin.
Lata siedemdziesiąte XX w, uchodzą za najbardziej sprzyjające Wigrom. Klub wtedy prężnie się rozwijał, a na polskich boiskach został zapamiętany z ambitnych meczów w Pucharze Polski. Do Suwałk przyjeżdżały wtedy pierwszoligowe kluby Legia Warszawa i Gwardia Warszawa, czy drugoligowe: Zawisza Bydgoszcz, Motor Lublin, Ursus Warszawa i Górnik Wałbrzych. Dzięki tym meczom Wigry nie raz, gościły na łamach Przeglądu Sportowego.
W latach siedemdziesiątych, w Wigrach został zatrudniony pierwszy profesjonalny trener – Tadeusz Sieja sprowadzony z Gorzowa Wielkopolskiego.
Jednym z pierwszych szlagierów rozegranych przez Biało-Niebieskich był mecz w Pucharze Polski przeciw Gwardii Warszawa, rozegrany 1 listopada 1970 r. Mecz obejrzało na żywo ponad 7 tys widzów. Mimo ambitnej walki przez cały mecz, Wigry przegrały go 0:1, ale pomimo tego, przeszedł do pamięci sympatyków suwalskiego klubu. W tamtym sezonie Wigry awansowały również do III ligi.
Wigry po sezonie występów w III lidze nie zdołały się utrzymać i spadły do niższej klasy rozgrywkowej. Grały tam przez cztery kolejne lata.
Po zakończeniu sezonu 1975/1976, cztery zespoły automatycznie awansowały do III ligi, Wigry jako mistrz otrzymały szansę na grę w II lidze, lecz w decydujących meczach z Olimpią Elbląg prowadzoną przez Wojciecha Łazarka, doznały porażek. Warto odnotować, że na suwalskim stadionie było 6 tys. widzów.
30 września 1979 r. Wigry Suwałki znów spotkały się w Pucharze Polski z kolejną wielką marką – Legią Warszawa. W barwach stołecznego klubu grał między innymi, późniejszy selekcjoner reprezentacji Polski – Paweł Janas. Widowisko stojące na wysokim poziomie, oglądało na suwalskim stadionie 5,5 tys. widzów. Wigry przegrały ten mecz po bramce straconej w 120min. Mimo tej porażki, wielu fachowców uważa iż był to najlepszy mecz Wigier w całej ich historii.
W latach 1979 i 1980 Wigry ponownie sięgnęły po Puchar Polski na szczeblu okręgowym.

Lata '80

Okres sprzyjający suwalskiemu klubowi. Wigry w tamtejszym czasie były silnym klubem w III lidze i ocierały się o awans do wyższej klasy rozgrywkowej.
Suwalczanie zwyciężali w latach osiemdziesiątych Puchar Polski na szczeblu okręgowym czterokrotnie – w latach: 1982, 1985, 1988 i 1989.
W roku 1980 Wigry znowu zagrały w centralnej edycji Pucharu Polski. W pierwszym meczu Biało-Niebiescy zwyciężyli z ówczesnym drugoligowcem Górnikiem Wałbrzych 4-2. W kolejnym meczu Suwalczanom przyszło zagrać, również z drugoligowym zespołem – Ursusem Warszawa. Mecz ten Wigry przegrały 3-1 i odpadły z pucharu.
Najbardziej znanymi piłkarzami tego okresu, którzy wystąpili w barwach Wigier zostali: Krzysztof Kropiwnicki, który w sezonie 87/88 grał w pierwszoligowym Bałtyku Gdynia; bramkarz Edward Ambrosiewicz który również biegał po boisku pierwszoligowych Szombierek Bytom i napastnik Romuald Wiszniewski, zawodnik między innymi Pogoni Szczecin czy Bałtyku Gdynia.

Lata '90

Lata dziewięćdziesiąte to czas wysypu talentów i hegemonii Wigier w III lidze. W roku 1992 został zatrudniony pierwszy w historii, zagraniczny trener – Anatolij Kozłow.
Wigry zanotowały wpadkę i spadły do IV ligi, ale już w kolejnym sezonie pod wodzą Grzegorza Szerszenowicza zdołały awansować ponownie do III ligi. Mimo tej wpadki, suwałczanie sześciokrotnie zdobywali Puchar Polski na szczeblu regionalnym – w latach 1991, 1992, 1993, 1995, 1996 i 1999.
26 maja 1998 roku rozegrano mecz z okazji 50-lecia klubu. Spotkanie z Legią Warszawa zakończyło się rezultatem 0-0.
Uznanymi za talenty Wigier w latach dziewięćdziesiątych między innymi zostali: Karol Kościuch, Marek Krzywicki i Paweł Galiński.
Świetnym zawodnikiem wychowanym w Wigrach był również Andrzej Szyszko. Bramkarz, który większość kariery spędził w suwalskim klubie, a mimo to grał w reprezentacji Polski U-21 z takimi piłkarzami jak Ebi Smolarek czy Mariusz Lewandowski.
Wychowankami Wigier byli również napastnik Tomasz Giedrojć i obrońca Marcin Warakomski którzy zaliczyli występy w pierwszoligowej Jagiellonii Białystok.
Bezapelacyjnie największym talentem był Wojciech Kowalewski. Bramkarz, który odnosił sukcesy między innymi w Legii Warszawa, Szachtarze Donieck czy Spartaku Moskwa. Reprezentant Polski, powołany na Euro 2008 w miejsce kontuzjowanego Tomasza Kuszczaka.